Od dwóch tygodni przebywam w Kienozierskim Parku Narodowym, w obwodzie archangielskim. I prawie codziennie leje i wieje. W żaden sposób nie udaje mi się sfotografować tego, co sobie zamyśliłem. Ale wychodzą mi za to kienozierskie naturalne kobierce, w fotografowaniu ich nie przeszkadza ani deszcz, ani wiatr.
W trakcie ekspedycji staram się nie zapominać o swoim długofalowym projekcie fotograficznym „Kobierce mojej Ojczyzny”. Oto kilka takich zdjęć.
Na górnym zdjęciu: różaneczniki w tundrze górskiej Rezerwatu Zejskiego, w obwodzie amurskim.
Szyszki sosnowe w Parku Narodowym „Ałchanaj”, Kraj Zabajkalski.
Wzór pozostawiony przez fale na piaszczystej mierzei w ujściu rzeki Sosnowka, w Barguzińskim Rezerwacie Biosfery, Republika Buriacji.
Przybrzeżne otoczaki na wyspie Tonkij Uszkanij, w Zabajkalskim Parku Narodowym, Republika Buriacji.
Otoczaki na płyciźnie nieopodal osiedla Dawsze, w Barguzińskim Rezerwacie Biosfery, Republika Buriacji.
Ukazał się w sprzedaży kalendarz z moimi zdjęciami na 2016 rok.
Można go zamówić bezpośrednio w moskiewskim wydawnictwie:
albuscorvus.sales@gmail.com
albuscorvus.zakazy@gmail.com
tel. +7 929 674 49 57
Można go także zakupić w sklepach internetowych Ozon i Labirint.
Przez ostatnie kilka dni było słonecznie i bezwietrznie. I od razu zaczęły się pojawiać przetainy. Można zatem kontynuować pracę nad „Kobiercami mojej Ojczyzny”.
Dziś znowu o kobiercach. Górne zdjęcie przedstawia roślinę Arctous alpina, niezwykle cenioną przez fotografów. Każdy fotograf chce trafić na Kamczatkę nie w czasie kwitnienia roślin, lecz w okresie jesiennym, kiedy to po pierwszych przymrozkach wspomniany wyżej gatunek krzewinki rozbłyska w tundrze intensywną czerwienią, wręcz szkarłatem. Arctous alpina to najjaskrawsza roślina Północy, a spotyka się ją na całej półkuli północnej. Tak wygląda jesienią:
Powrócę do tematu naturalnych kobierców, który ostatnio bardzo mnie zajmuje. Jest już nawet jakiś konkretny efekt tej fascynacji: w przygotowaniu kalendarz na 2016 rok. Prędzej czy później będzie książka. Jednak nie do końca wiem, co można zaliczyć do naturalnych kobierców. A przecież trzeba to wiedzieć, aby wybrać odpowiednie fotografie. Pomóżcie mi rozstrzygnąć moje wątpliwości. (Zapłatą za wasz trud są tapety na pulpit o rozdzielczości 2650×1600 :)).
Z pewnością kobiercem można nazwać gęste, względnie płaskie poszycie roślinne, sfotografowane pod kątem prostym. Może być z kwiatami, owadami, jagodami, grzybami, szronem, śniegiem, aby było co podziwiać.
2. Tutaj wszystko jasne: kobierzec z jagodami bażyny.
3. Mogą to być także elementy przyrody nieożywionej. Mokre kolorowe otoczaki, spękania w lodzie, lawa wulkaniczna albo taki oto gejzeryt z Doliny Gejzerów. To też kobierzec.
4. A jeśli zdjęcie przedstawia nie to, co na ziemi, ale pionową powierzchnię? Porosty na skale albo pniu drzewa, tak jak na powyższym zdjęciu. Czy można to uznać za naturalny kobierzec? Nadaje się do kolekcji?
5. A to?
6. Kobierzec powinien być raczej płaski. A tutaj listki karłowatej wierzby i piórko pardwy mszarnej nie leżą płasko. Co robić?
7. A jeśli obiekt sfotografowany jest w dużym przybliżeniu? Czy makro może być kobiercem?
8. A jeśli makro nie jest całkiem płaskie? Sam nie wiem…
9. A tu nie dość, że mamy pionową powierzchnię (brzeg rzeki Giejziernaja), to jeszcze na jej tle widać kaczki i nurt wody na pierwszym planie… To już nie kobierzec? Czy może jednak?
10. Silny wiatr podrywający śnieg w tundrze. Ale sfotografowany nie pod kątem prostym. Wyrzucić?
11. Te różaneczniki kamczackie zostały sfotografowane pod kątem 45° i na dodatek na zdjęciu widoczna jest linia horyzontu. Początkowo włączyłem tę fotografię do kolekcji kobierców, a teraz żal mi wyrzucać. A może ktoś jednak uważa, że to kobierzec?
12. Gdziekolwiek spojrzę, wszędzie dopatruję się kobierców. Powyżej spektrostrefowe zdjęcie przedstawiające kronocką tundrę wraz z ujściami moich ulubionych rzek — Kronockiej i Bogaczowki — oraz skrawek Pacyfiku. Nie wiem, jak znalazło się w moim komputerze. Piękny widok!
Dawno temu zrodził się w mojej głowie pewien zamysł. Ostatnio przekopałem swoje archiwum i okazało się, że wstępny materiał już jest. Jednak przed mną jeszcze sporo pracy — nie zrobi się tego ani w rok, ani w dwa lata…
